Historia Gminy

Tereny Gminy Łuków pierwotnie należały do Małopolski. Już w XIII wieku, w celu obrony północno-wschodnich obszarów, utworzono kasztelanię łukowską. Z dokumentu z 1418 r. wynika, że parafia łukowska obejmowała takie wsie jak Czerśl, Dminin, Gołąbki, Jeziory, Ławki, Łazy, Sięciaszka, Strzyżew, Szczygły i Świdry.

Od 1474 r. gmina była częścią województwa lubelskiego aż do trzeciego rozbioru Polski. Po rozbiorach znalazła się pod zaborem austriackim, a później w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim. W czasie I wojny światowej, obszar ten był okupowany przez Niemców, by po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. powrócić do województwa lubelskiego.

Gmina Łuków w obecnym kształcie została utworzona w 1973 r., kiedy to włączono do niej dawne gminy Gręzówka, Aleksandrów, a także części gmin Nurzyna i Ulan. Od 1975 r. gmina znajdowała się w województwie siedleckim, a po reformie administracyjnej w 1999 r. ponownie w województwie lubelskim.

Tereny te były położone na pograniczu trzech historycznych krain, tj. Małopolski, Mazowsza i Podlasia, różna więc była przynależność gminy Łuków w administracji kościelnej w poszczególnych okresach dziejów.

Tereny gminy od XII wieku były częścią parafii łukowskiej, należącej początkowo do diecezji krakowskiej, później chełmskiej i lubelskiej. W 1818 r. utworzono diecezję janowską (podlaską), do której dołączono dekanat łukowski. W 1918 r. przywrócono diecezję podlaską, a kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Łukowie uzyskał status kolegiaty.

Na terenie gminy powstało kilka parafii, m.in. w Zarzeczu Łukowskim (1921), Gręzówce (1938), Krynce i Dąbiu (1984).